Ochrona przeciwogniowa w budownictwie drewnianym

Ochrona przeciwogniowa stanowi bardzo ważną kwestię przy planowaniu i budowie konstrukcji drewnianych. Obecnie eksperci są zgodni co do tego, że metody budownictwa drewnianego, jeśli są prawidłowo zastosowane, nie są źródłem wad w odniesieniu do bezpieczeństwa osób przebywających w budynku w przypadku pożaru. Mimo to w dzisiejszych przepisach budowlanych nadal istnieje wiele ograniczeń i dodatkowych wymagań stawianych budownictwu drewnianemu, które należy uwzględnić.

Drewno spala się w sposób obliczalny

W planowaniu ochrony przeciwogniowej rozróżnia się pomiędzy zachowaniem materiałów budowlanych w warunkach pożaru a czasem odporności ogniowej komponentów.

Drewno lub produkty drewnopochodne są generalnie materiałami łatwopalnymi. Nie oznacza to jednak, że nie można ich wykorzystać do budowy konstrukcji o wysokim stopniu odporności ogniowej. W razie potrzeby elementy drewniane mogą być łączone z materiałami niepalnymi.

Zasada ta stosowana jest również w drewnianym budownictwie szkieletowym. Jeżeli konstrukcja nośna z drewna i produktów drewnopochodnych nie jest wystarczająca do spełnienia wymagań ochrony przeciwogniowej, możliwe są następujące rozwiązania:

• dodatkowe okładziny z płyt gipsowo-kartonowych w celu dalszego zwiększenia odporności ogniowej lub
• niepalne materiały izolacyjne mogą być stosowane w pomieszczeniach w celu znacznego zmniejszenia przenikania ognia i ciepła przez konstrukcję.

Z reguły możliwe jest również wymiarowanie konstrukcji wykonanych z drewna lub produktów drewnopochodnych na podstawie stopnia zwęglenia w przypadku pożaru lub wymaganego czasu odporności ogniowej.

Środki te pozwalają na uzyskanie drewnianych konstrukcji szkieletowych, które są odporne na ogień przez 90 minut (REI 90, F90-B) i dłużej. Z czasu odporności ogniowej konstrukcji drewnianych nie wynikają żadne ograniczenia w ich stosowaniu.
Dalsze informacje na temat ochrony przeciwogniowej można znaleźć w kartach danych technicznych .